Zowel honden als katten kunnen longwormen krijgen. Besmettingshaarden zijn vaak regionaal, soms zelfs kennelgebonden. De infectiehaarden lijken steeds verder uit te breiden.
In Nederland wordt het meest gesproken over:
- Franse hartworm (Angiostrongylus vasorum: hond)
- Oslerus osleri (hond)
- Aelurostrongylus abstrusus (kat)
In dit artikel zullen de Franse hartworm bespreken.
De Franse hartworm komt voor bij vossen en honden in verschillende delen van Europa, maar sinds een aantal jaar ook in Nederland. De Franse hartworm werd in Nederland het eerst gevonden op de Veluwe en in de omgeving van den Haag en Almere. De zeer dunne worm leeft in de kleine bloedvaten van de longen.
De volwassen wormen zitten in het hart en de grote longvaten. De larven werken zich via de longblaasjes een weg naar de luchtwegen alwaar ze worden opgehoest en doorgeslikt en vervolgens via de ontlasting het lichaam verlaten. De larven worden vervolgens opgenomen door slakken en kikkers, knaagdieren, slangen en vogels ( die weer slakken eten). De larven kunnen door een hond worden opgenomen door het eten van slakken en/of kikkers, of door contact met besmet slakkenslijm. Slakken kruipen graag over ontlasting of door etensbakjes in de tuin en ziedaar de perfecte besmettingshaard. Deze larven ontwikkelen zich in 40 tot 60 dagen tot volwassen wormen in de longen. Honden kunnen, eenmaal besmet, jarenlang larven uitscheiden via de ontlasting.
De hartworm geeft algemene klachten:
- sloomheid, slechte conditie
- slechte eetlust, vermageren
- hoesten, benauwdheid, longontsteking
- bloedingen in de huid, in de slijmvliezen en in de longen.
Als er veel wormen zijn, die veel bloedvaten verstoppen, kan het rechter hart het bloed niet meer door de longen pompen. In het ergste geval kan een hond aan deze infectie overlijden.
De ziekte kan worden behandeld met Milbemax® (4x behandelen met een wekelijkse interval) of Advocate® (behandeling na 1 maand herhalen). Ter preventie kunnen deze middelen maandelijks worden voorgeschreven.